De ervaring van Yvonne

“Het is misschien vreemd, maar ik vind het fijn om hier weer te zijn. Het voelt als thuiskomen”, zegt Yvonne van der Sluis. Haar goede vriend Ton heeft in 2015 negen weken in het hospice van Ananz op locatie Berkenheuvel verbleven. Yvonne was bijna dagelijks bij hem.

‘Je kunt hier echt wat betekenen’ 

In het hospice blikt ze terug, het gemis nog levensgroot, maar wel met berusting.

Yvonne kende Ton meer dan 25 jaar. Ze heeft zijn ziekteproces van heel dichtbij meegemaakt. “Zwaar? Nee, niet op dat moment, je doet gewoon wat nodig is”, zegt Yvonne. “Ton koos heel bewust voor het hospice. Hier kon hij zo lang mogelijk zijn eigen leven leiden. Het gaf hem een geruststellend gevoel dat alle (medische) hulp altijd beschikbaar was. Ton was niet bang voor de dood, wel voor de weg ernaartoe. Ik ben zo dankbaar dat die voor hem goed is verlopen.”

In het hospice kijken medewerkers naar wat de gasten nodig hebben. Met plezier kijkt Yvonne terug op de borrel die ze in het hospice voor Ton organiseerde. “Het was een ‘vier-het-leven-borrel’. We hadden hapjes gemaakt en op een mooie zondagavond hebben we met zijn familie en vrienden in het hospice een feestje gevierd. Dát is wat me zo aanspreekt. Het gaat om die laatste dagen. Hoe wil je die doorbrengen? Wat wil je nog?” Yvonne is even stil, en vervolgt: “Het hospice heeft me zo geraakt dat ik er vrijwilligerswerk ben gaan doen. Niet meteen, maar een tijd later, toen het verdriet om Ton wat minder was. Je kunt hier echt wat betekenen.”